Prolog

Maddie skradała się za gęstymi drzewami. Właściwie nie musiała się ukrywać, bo miała dzień wolny od treningu, ale z przyzwyczajenia ćwiczyła za każdym razem, kiedy była w lesie. Wkrótce jednak usiadła na kamieniu, znudzona tym zajęciem. Nikogo dzisiaj nie zauważyła wśród drzew, więc nie czuła żadnego dreszczyku emocji. Gdyby wiedziała, że jednak coś, a właściwie ktoś umknął jej uwadze, nie mogłaby sobie tego wybaczyć. Takie przeoczenie nie przystoi osobie, która szkoli się na zwiadowcę.

Siedział w ukryciu już od trzech godzin i powoli wszystko zaczynało go boleć. Musiał tu przyjść wcześniej niż ona i naprawdę dobrze się schować. Gdyby zjawił się później, narobiłby hałasu i od razu by go znalazła. Na szczęście odkrył w jakich godzinach dziewczyna przychodzi do lasu i mógł opracować misterny plan działania. Szkoda tylko, że musiał teraz trwać w bezruchu, co było dość trudne, zważywszy na jego posturę, którą odziedziczył po przodkach, zresztą nie tylko on. Wszyscy jego rodacy tak wyglądali. Nie był gruby, ale dobrze zbudowany, poza tym umięśniony, co zawdzięczał systematycznym treningom i ciężkiej pracy.

Ojciec dużo opowiadał mu o zwiadowcach, zawsze z szacunkiem, sympatią, a nawet podziwem. Mówił, że nikt nie jest w stanie ich przechytrzyć, choćby nie wiadomo jak się starał. Chłopak wierzył, iż coś w tym jest, ale uznał, że tata trochę przesadził. Założył się z nim, że dokona "niemożliwego". W odpowiedzi usłyszał tylko śmiech, ale jeszcze bardziej go to zmotywowało.
- Tylko dobrze ci radzę, niech twoim celem nie będzie Will albo Halt. Ten drugi może już dość wiekowy, ale wciąż cwany jak nikt.
- Nie jestem aż tak głupi żeby zadzierać z mistrzami. Mam na oku inną osobę - powiedział z chytrym uśmiechem.
- Powodzenia synu, obyś wrócił cały i zdrowy.

Czuł, że go nie zauważyła. Pewnie wiedziała, że w lesie jest dużo opuszczonych przez zwierzęta legowisk, ale nie miała powodów aby spodziewać się, że ktoś będzie siedział w jednej z nich. Tymczasem udało mu się znaleźć dość dużą kryjówkę i rano, na kilka godzin przed przyjściem dziewczyny, odpowiednio ją przygotował. Miejsce to było schowane całkiem nieźle, ale musiał je trochę powiększyć.

Korzystnie dla niego złożyło się, że usiadła jakiś metr od miejsca, w którym się ukrył. Nie chciał działać pochopnie, więc czekał na odpowiedni moment. Gdy uznał, że Maddie jest zajęta własnymi rozmyślaniami i niczego nie podejrzewa, ostrożnie wydostał się ze swojego schronienia...

Dziewczyna usłyszała jakiś szelest, zdążyła nawet wstać i się odwrócić, lecz o jakiejkolwiek ucieczce nie było już mowy. Jednym ruchem unieruchomił jej ręce, a potem przewrócił na ziemię, ale tak, aby nie zrobić jej krzywdy. Próbowała się wyrywać, jednak bez skutku. Doskonale znał wszystkie triki, służące samoobronie, więc wiedział czego się spodziewać i jak na nie zareagować. Ta niewysoka i szczupła dziewczyna, nawet jeśli była szybka i zwinna, nie miała z nim szans.
- Pomocy! - krzyknęła, chociaż zdawała sobie sprawę z tego, że raczej nikt jej nie usłyszy.
Zaczął się śmiać. Udało mu się. Przechytrzył uczennicę Willa.
- Dobra, nie będę cię już dłużej straszył. To był taki żart.
- Słucham?! Jaki żart?! - krzyknęła z oburzeniem, ale w jej głosie było słychać także ulgę.
- Zakład, powiedzmy. Chciałem udowodnić, że pokonam zwiadowcę.
- Może chociaż pozwolisz mi wstać? - wycedziła.
- Oczywiście.

Maddie uznała, że ze strony chłopaka nic jej nie grozi, ale wiedziała, iż tym razem musi zachować czujność, bo mimo wszystko nigdy nic nie wiadomo.
- Należą mi się chyba jakieś przeprosiny i wytłumaczenie - zauważyła.
- Ach tak, więc przepraszam - powiedział wzruszając ramionami. - Wszystko już wytłumaczyłem - dodał z uśmiechem.
- Jesteś bezczelny. Skoro nie masz nic więcej do powiedzenia i nawet nie zamierzasz się przedstawić to pozwól, że nie będę marnowała swojego cennego czasu i pójdę już.

Odwróciła się na pięcie i ruszyła w tym samym kierunku, z którego wcześniej wyszła. Nie minęło pół minuty, kiedy znów usłyszała hałas. Od razu rozpoznała jego źródło. Spojrzała w stronę chłopaka. Niedaleko niego stał niedźwiedź. Kiedy zauważył zwierzę, odruchowo rzucił się do ucieczki. Wiedziała, co może za chwilę nastąpić.
- Stój! - krzyknęła, ale było już za późno.

Niedźwiedź ruszył w jego kierunku. Maddie zaczęła głośno krzyczeć, a jednocześnie wyjęła swój prowiant i rzuciła go w stronę zwierzęcia. Na szczęście podziałało i udało jej się odwrócić uwagę drapieżnika.
- A teraz cicho i spokojnie, nie odwracając się, wycofuj się - powiedziała do chłopaka.
Kiedy odeszli już bardzo daleko, zapytała:
- Nigdy nie zdarzyło ci się spotkać niedźwiedzia?
- Jakoś tak wyszło, że nie.
- Mógłbyś przynajmniej wiedzieć, jak należy się w takiej sytuacji zachować - powiedziała z wyrzutem. - Przecież najgorsze co można zrobić to zacząć uciekać, bo wtedy zwierzak staje się agresywny. Gdybyś zachował spokój i po prostu zszedł mu z drogi, nic by ci nie zrobił, a tak, naraziłeś się na wielkie niebezpieczeństwo i jedynym wyjściem było przestraszenie go i rzucenie jedzenia, a teoretycznie...
- Skończ już! - krzyknął. - Wymądrzasz się.

Maddie uśmiechnęła się z satysfakcją. Po części celowo tak mówiła, żeby go zdenerwować i odpłacić się za wcześniejszą napaść, ale poza tym uważała, że każdy powinien wiedzieć co robić w sytuacji napotkania w lesie niebezpiecznych zwierząt. Niejednemu taka wiedza uratowała życie.
- Jeśli pójdziesz tą ścieżką prosto, za chwilę wyjdziesz z lasu. Nic ci już tu nie grozi, ale ostrożność nigdy nie zaszkodzi. Z Bogiem.
- Dzięki za pomoc - powiedział od niechcenia.
         Wolał żeby nie wiedziała jak bardzo się wtedy przestraszył i że w rzeczywistości był jej ogromnie wdzięczny. Takie wyznanie uraziłoby jego dumę. Tymczasem ona, nie mówiąc nic więcej, odeszła w inną stronę.
- Dziwna dziewczyna - powiedział do siebie, patrząc na oddalającą się jasnowłosą postać.